Rozdział 20

Czy podobnie jak ja, znacznie bardziej cenicie blogspot od onetu? 

Stały dostawca to stały, a nie; "naprawimy jak naprawimy, a jak nie naprawimy to wam usuniemy blogi, a co do czego, to przeniesiemy się jak pasożyt na jakiś kiczowaty serwis". BUM! 

Mamy nowy rozdział i myślę, że fanki Dramione i oczywiście tej wersji Dramione będą szczęśliwe, zwłaszcza na końcu. Przyznam, że przyjemność sprawiło mi napisanie tegoż rozdziału. 

Jak przeczytacie, to dowiecie się czemu :) 

Rozdział 20 

-A ty tu czego, Malfoy? - zapytał gniewnie.

- Powiedzmy, że jestem tu, aby zakończyć to urocze spotkanie – rzekł spokojnie i pociągnął mnie w stronę parkingu, gdzie na powrót stał jego samochód.

-Jak śmiesz, ty gnido! - wykrzyknął Weasley obiegając nas i rzucając się na Draco. Gdy obaj upadli, a ten wymierzył blondynowi cios, rozejrzałam się w poszukiwaniu różdżki, jednak nie byłam w stanie jej dostrzec. W pobliżu nie kręcił się nikt, więc próżno było wołać pomocy. Jak się okazało Ron był dobrym bokserem, ale damskim. Draco nie potrzebował pomocy. Zadał kilka wprawnych ciosów i stanął na nogach, podczas gdy przeciwnik usiłował powstrzymać krwawienie z nosa.

-Idziemy – rzucił, chwytając mnie za przedramię i ciągnąc w kierunku auta. Tylko raz obejrzałam się za Ronaldem, po czym dałam się bezceremonialnie wepchnąć do samochodu. Czułam się jak zbity i zrugani szczeniak. Głupi szczeniak. Nieśmiało zerknęłam w bok, aby zlustrować sztywną sylwetkę mego obecnego wybawcy. Zacisnął dłonie na kierownicy jakby był to drugi zapaśnik, a jego srebrzyste oczy pociemniały od gniewu. Przeniosłam spojrzenie na krew sączącą się z pękniętej wargi. Niewiele myśląc wyciągnęłam rękę, aby zetrzeć krople, jednak ten zatrzymał mnie ostrym spojrzeniem. Poczułam jak zapadam się w sobie. Nie fajnie. Szorstkim ruchem, otarł kącik ust wierzchem dłoni i przekręcił kluczyk. Silnik zamruczał obiecująco, gdy ten dodał gazu i wyjechał na szosę.

-Posłuchaj, ja nie... - zaczęłam w myślach dobierając słowa skruchy.

-Ty nie? – prychnął – Zastanawiałaś się chociaż przez marną chwilę, czy aby na pewno nic ci nie grozi? - zapytał uparcie wpatrując się w drogę.

-To Ron, skąd miałabym wiedzieć, co wymyślił? - próbowałam się usprawiedliwiać. Przecież to nie moja wina.

-To może pora skończyć z głupimi, dziecinnymi przyzwyczajeniami? Jesteś dorosła i nie zawsze chodzi za tobą oddział ludzi gotowych ratować twój tyłek. W dodatku nie odpowiadasz tylko za siebie, radziłbym... - urwał zaciskając szczękę – Po prostu nie jesteś najważniejsza i radziłbym o tym myśleć, wbrew temu co ci przekazywano przez cale życie.

-To głupie! - fuknęłam – Nigdy, nikt nie powiedział słowa, które mogłoby prowadzić mnie ku takiej konkluzji – odparłam zakładając ręce na piersi.

-No jasne – wypalił, biorąc ostry zakręt – Najmądrzejsza czarownica od czasów Roweny, obiecująca uczennica, panna Granger to, panna Granger tamto – ciągnął naśladując głosem to raz Dumbledora, raz McGonagall.

-No jasne! Bo nikt nie mówił mi, że jestem małą, nędzną, brudną szlamą, prawda panie-wielki-arystokrato-z-rodowodem-który-może-pouczać-innych-Malfoy? - uniosłam się czego natychmiast pożałowałam. Kiedy to wszystko co było między nami wyparowało? Czy te wszystkie miłe słowa to jedynie... słowa?

-Nie uciekaj w przeszłość w Granger! - krzyknął dociskając gazu na prostej. Popatrzyłam przez boczną szybę i dopiero po chwili zdałam sobie realną sprawę z prędkości, jaką osiągamy.

-Mógłbyś zwolnić? - zapytałam patrząc na niego z niepokojem. Zahamował, a po chwili osiągnęliśmy dozwoloną prędkość.

-Po prostu chcę, żebyś wiedziała, że jesteś lekkomyślna, naiwna i nieodpowiedzialna – odparł nie spoglądając na mnie. Poczułam jak umieram. Po kawałeczku, dźgana jego bezwzględnością i ostrymi słowami. Moje serce ścisnęło się, a po chwili gorący, pulsujący ból rozlał się po całym ciele, eksplodując gamą negatywnych uczuć. Nie żyć, zapaść się w ziemię, zniknąć, umrzeć, odlecieć. Chciałam, by ta jazda wreszcie się skończyła.

***

Gdy siedział w ciszy, zaszyty w swej sypialni, czuł się podle. Gorzej – czuł się jak najgorsza osoba na świecie. Zranił ją, tak bardzo, jak nie zrobił tego nikt dotąd. Widział łzy kołyszące się w świetlistych oczach, widział wilgotne policzki, które chciała ukryć. Czuł chłód bijący wprost z jej serca. To koniec. Zaprzepaścił wszystko. Już nigdy nie będzie jak dawniej, nie będzie głębokich spojrzeń w oczy, uśmiechów, tej brzęczącej, rozedrganej atmosfery, tego przeskoku prądu, w miejscu zetknięcia ich ciał. Już nigdy. Ciemność otaczała jego sylwetkę, zgarbioną na brzegu materaca. Ciche mury, szeptały wprost do jego uszu

Po prostu nie jesteś najważniejsza i radziłbym o tym myśleć

Największe kłamstwo, jakie kiedykolwiek wytoczyło się z jego przeklętych ust. Była najważniejsza, była najważniejsza w jego całym świecie. Była jego światem. Calutkim światem, wszystkim co się liczyło, jedynym o co było warto walczyć. Wszystkim co mu pozostało.

Gdyby tylko mógł cofnąć czas, powiedzieć jej dlaczego tak bardzo się zdenerwował. Przecież tak naprawdę liczyło się tylko jej bezpieczeństwo, jej spokój. Tak bardzo się o nią bał, w momencie, gdy w barze nie zastał ani jej, ani rudzielca. Przez chwilę chciał ją zostawić, powiedział sobie, że z Ronem będzie szczęśliwa, ale potem zrozumiał, że nie ma pewności, a co jeśli... Wtedy zawrócił samochód i już po chwili parkował przy porcie.

Jednak to nie ważne, nie powinien tak mówić NIGDY.

***

Poczuła się pusta. Jakby w momencie, gdy padły tamte słowa, zabrał jej wszystko co jej dał, podarł i wyrzucił przez okno na ulicę. Jednak zostało coś, czego nie pozwoli mu zabrać nigdy. Kilkumiesięczne życie, które wspólnie stworzyli. Które było teraz najważniejsze.

Skończywszy pisać list, oddała go małej sówce Dracona i poleciła jej lecieć do Harrego. Potrzebowała go teraz, tutaj. Przyjaciela, osoby, która pomoże, zabierze ją daleko. Nie miała zamiaru spędzać tu pozostałych sześciu dni. I tak była tu stanowczo zbyt długo. Zamykając okiennice, owinęła się ramionami i pomyślała, że ma jeszcze jedną, ostatnią sprawę do załatwienia. Zanim zniknie na zawsze z jego życia.

***

Poczuł jak materac obok niego ugina się nieznacznie pod ciężarem drugiego ciała, a po chwili ciepłe dłonie lądują na jego piersi. Przez opary snu, przedostawały się takie bodźce jak zapach, drobne ciało przyciśnięte do niego, drżące od płaczu, delikatne włosy muskające jego obojczyk. Otworzył oczy i zorientował się iż to rzeczywistość i nie ważne co było przedtem, ona leży tuż obok niego. W ciemnościach dostrzegł zarys jej sylwetki. Leżała na plecach, przyciskając ramię do jego piersi. Jedna jej dłoń spoczywała na zaokrąglonym brzuchu, głaszcząc go delikatnie przez materiał górnej części piżamy. Zdawało się, iż nie jest świadoma jego przebudzenia, a nawet jeżeli wiedziała, nadal uparcie obserwowała sufit.

Nawet nie wiedział co teraz czuła. Jakby własnoręcznie kroiła swe własne serce na malutkie kawałki. Ostatecznie musiała w jakiś sposób wyrzuć z siebie, wszystko co czuła do tego mężczyzny, który nie był jej przeznaczony. Zrozumiała to stosunkowo niedawno. Przecież tak wiele ich dzieliło, tyle lat ignorancji, tyle złych słów, okropnych wspomnień. Była głupia sądząc, iż uda jej się przeżyć pobyt w  jego domu i nie zrobić sobie samej, czegoś złego. Złamała sobie serce. Mogła się łudzić, że to on, że to wszystko to jedynie wina innych, ale tak naprawdę okłamywałby samą siebie. Gdyby nie karmiła się złudzeniami, gdyby skupiła się na świecie rzeczywistym, a nie wyidealizowanym, zauważyła by to wszystko wiele wcześniej, a może... Nie chciała żałować ciąży. Nie chciała żałować swego dziecka, które pokochała nie wiedząc czemu i kiedy. Może za stałą obecność, a może za bycie częścią i jej i jego jednocześnie. Nagle zorientowała się, iż ciepła męska dłoń obejmuje jej własną, nadal spoczywającą na brzuchu. Było to tak dotkliwe i realne, że zapragnęła by trwało w wieczność. Poczuła jak przysuwa ją do siebie jeszcze bardzie i wtula twarz w jej włosy.

-Przepraszam – usłyszała przy uchu. Jej serce radośnie podskoczyło, wbrew jej woli- Było tyle rzeczy, które chciałem ci powiedzieć, a jak zwykle stchórzyłem – wyznał, obejmując ją ciaśniej i obracając tyłem do siebie. Poczuła na łopatce bicie jego serca. Bardzo szybkie, mocne i niespokojne.

-Co na przykład? - zapytała ledwie słyszalnym szeptem, przedostającym się spomiędzy jej drżących warg. Czuć było wyraźnie, że się waha.

-Że nie chciałbym, aby cokolwiek się wam stało – na dźwięk słowa „wam”, jakieś nieznośne, dziecinne pragnienie zaczęło szarpać jej wnętrznościami. - Żeby ktokolwiek cię zasmucił, zrobił coś wbrew tobie, zranił – delikatne prychnięcie poruszyło drobinki powietrza – Wiem, hipokryta ze mnie – dodał z gorzkim rozbawieniem. Splótł ich palce razem.

Poczuła, że brakuje jej tchu. Chcąc spędzić tą noc obok niego, nie miała zamiaru nawet go budzić. Tymczasem on obejmował ją z czułością i szeptał do ucha wyznania, których oboje bali się jednakowo. Chciała wyrwać się z jego uścisku i oswobodzić w pościeli, ale nie potrafiła sobie tego zrobić. Była zbyt słaba.

-Nie chciałbym, abyś uwierzyła w tamte słowa – wyznał. - Bo wszystkie były kłamstwem.

-Nie jestem naiwna? - zapytała.

-Nie – odparł składając subtelny pocałunek nieco poniżej linii jej szczęki.

-Ani lekkomyślna?

-Ani lekkomyślna – poparł opierając delikatnie podbródek na czubku jej głowy. Nie żałowała, że została. Nawet jeżeli te chwile były sztuczne, wykradzione, oszukane, to nie chciała ich oddać, zwłaszcza teraz. Na moment poczuła się jak dziki ptak schwytany w klatkę i oswojony, jednak tylko na chwilkę. Marną jednostkę przemijania.

-Muszę ci coś powiedzieć – szepnęła wiedząc, że ją słyszy. Brak odpowiedzi uznała za przyzwolenie. - To co się stało w wakacje, co rozpoczęło to wszystko... ten dzień, on... Wtedy właśnie... - fuknęła zezłoszczona na swoją ułomność w sytuacjach stresowych – To dziecko jest twoje – powiedziała to w najmniej dramatyczny i podniosły sposób w historii wyznawania takich rzeczy. Zaskoczyła ją cisza dookoła. Jedynie miarowy oddech nad jej głową, świadczył o jego obecności.

-Draco? - zapytała zaniepokojona. Nie uzyskała odpowiedzi. Po chwili okręciła się w jego objęciach i spojrzała na jego pogrążoną we śnie twarz. Grzywka opadała na jego czoło, jasne włosy niemalże zlewały się z białą poduszką, błogi wyraz twarzy pozbawionej zmartwień i poczucia winy, nadawał mu cech anioła, atletyczne mięśnie zarysowane pod skórą nadawały jego ramionom i klatce piersiowej wizualnej siły, a wiedziała, iż jest ona niebagatelna. Nie myśląc za wiele przytuliła policzek do miejsca, gdzie biło jego serce i przysunęła się do niego na tyle na ile pozwalał jej na to brzuszek. Poczuła jak przyciąga ją do siebie w bezwarunkowych odruchu, człowieka śpiącego.

Poczuła ukojenie, bezpieczeństwo i ciężkość powiek. Nawet nie zorientowała się, gdy nadszedł sen.