Rozdział 21

Przepraszam za poślizg, a to przez chorobę oraz problemy w szkole, 

przy ocenach na pierwszy semestr. 

Mam nadzieję, że nikt mnie nie zlinczuje :3

(naprawdę na to liczę)

Rozdział 21 

Był w krainie snów. Wiedział o tym. Dryfował ponad czasem i przestrzenią. Było tak... idealnie. Mógłby tak żyć na wieki. Nagle przez opary mdlejącej świadomości przedostał się cichy, melodyjny głos.

-To co się stało w wakacje... ten dzień, on... to dziecko jest twoje – jednak nie mógł nic powiedzieć. Nie miał pojęcia czy to nie był sen. Jednak gdy tylko otworzył oczy zrozumiał realność tego zdarzenia. Miał ochotę wziąć ją w ramiona, jednak łóżko było puste i zimne. Zupełnie jak jego serce, nim pojawiła się w nim ta dziewczyna. Zrzucił z siebie pościel i wybiegł na korytarz. Chciał mieć ją przy sobie. Teraz. Jednak gdy odkrył, że jej pokój stoi pusty, jakaś ogromna lodowa dłoń, ścisnęła jego serce.

***

Harry przetarł zaspane oczy. Rzadko miewał gości, a w szczególności o tak barbarzyńskiej porze. Ledwo świtało. Pomyślał, iż być może jest to Ginny, która często do niego wpadała, tylko zaraz potem przypomniał sobie, że dziewczyna ma już swój komplet kluczy i na pewno nie wstałaby tak wcześnie. Gdy otworzył drzwi przeżył ogromny szok. Stała w nich dziewczyna o smutnych oczach i pięknych brązowych włosach. W dłoni dzierżyła małą walizkę.

-Hermiona? Co ty tu robisz? - zapytał Harry, poprawiając okulary na nosie. Dziewczyna potrząsnęła głową.

-Czy mogę się tu zatrzymać do Nowego Roku? - zapytała cicho.

-Pytasz się, czy możesz zostać? - chłopak był widocznie zdziwiony i sprawiał wrażenie sennego.

-No dalej, Harry. Nie powtarzaj po mnie wszystkiego. Będę grzeczna – odrzekła.

-Oh – Potter najwidoczniej miał problemy z koncentracją – Oczywiście. Nie chciałem cię wyrzucić, tylko... Nie powinnaś być u Malfoya? - panna Granger, zmartwiała na te słowa, ale nic nie odpowiedziała – W porządku, pogadamy o tym później. Rozgość się – ustąpił, widząc jej reakcję. Pokazał jej pokój, w którym miała pozostać przez kilka najbliższych dni i zostawił ją, aby mogła się odświeżyć. Tymczasem sam zszedł do kuchni i przygotował coś, co przypominało wyglądem jajecznicę, a zapachem pizzę.

Hermiona siadając na krześle, niepewnie spojrzała na posiłek. Potter usiadł naprzeciw niej i posłał jej krzepiący uśmiech.

-Smacznego – rzucił nakładając sobie na talerz nieco osobliwej potrawy. Ku zdumieniu dziewczyny, nie smakowała ona źle, a wręcz znośnie.

-Powiesz mi, gdzie byłaś przez ten cały czas? - zapytał, czując, że atmosfera robi się coraz bardziej sztuczna i ciężka. Hermiona przerwała jedzenie i spojrzała nań nieśmiało.

-Chodzi o...

-O ten okres, między twoim zniknięciem, a pojawieniem się tu o nieludzkiej porze – uściślił, unosząc brwi. Panna Granger przełknęła ciężko ślinę i odłożyła sztućce.

-Więc... najpierw byłam kilka dni w „Dziurawym Kotle”. Potem zostałam nauczycielem w Hogwarcie i tam zamieszkałam. W ostatnim czasie błam zmuszona zamieszkać w domu Malfoya – wyznała, niczym największą winę. - Ale zanim coś powiesz, Harry. Wiedz, że nie miałam wyboru. Wbrew temu co pewnie wszyscy sądzicie, nikt nie pytał się mnie o zdanie. Musiałam to zrobić i już. Nie osądzaj mnie zbyt szybko – jej ostatnie sowa zabrzmiały szeptem, a zaraz potem pojedyncza łza spłynęła po jej policzku. Harry zrobił przejętą, zaniepokojoną minę.

Lecz ona już nie miała zamiaru płakać. Otarła policzki szorstkim ruchem i spojrzała hardo w zielone oczy.

-Nie miałem zamiaru cię osądzać. Chciałem po prostu wiedzieć. Nic więcej – zamilkł, podczas gdy Hermiona, powróciła do posiłku. Cisza zdawała się emanować impulsami elektrycznymi. - Chciałbym po prostu wiedzieć. Czy to naprawdę jego dziecko? - zapytał ze ściśniętym gardłem.

-Tak – odrzekła piskliwym głosem. Przez chwilę żałowała tego wyznania, jednak Harry już był obok i tulił jej roztrzęsione ramiona. Pozwoliła mu na to, będąc w pełni świadoma, iż nie zasługuje na jego współczucie, ani wsparcie, ponieważ była sama winna każdemu swemu nieszczęściu, każdej wylanej łzy.

Kolejne kilka dni pędziła wraz z przyjacielem i również Ginny, gdy ta wpadała na kilka godzin, przy okazji pobytu w Londynie. Hermiona najpierw z niepokojem, a później już tylko z niesłabnącym wesołym entuzjazmem słuchała o jej wyczynach sportowych w Qudditchu. Zdawało się, jakby ostatnie miesiące nie istniały, jakby nie było żadnego Draco, ani innych problemów, poza codziennym egzystencjalnym trudem samego istnienia, które również przyjmowali z radosnym entuzjazmem.

Bo to jedyne co mogą zrobić dla ciebie przyjaciele. Być przy tobie, rozumieć cię i sprawiać, że ból staje się tak mały, iż wierzysz, że możesz go przezwyciężyć. Taka siła była jej teraz potrzebna, nawet jeżeli mieli niebawem rozstać się ponownie na dłuższy okres.

Gdy nadszedł dzień wyjazdu, a John przybył na prośbę Hermiony na Grimmuald Place i czekał właśnie w przedsionku gawędząc z Harrym o tragicznych skutkach globalnych używania cążków o paznokci, Hermiona usiadła na swym tymczasowym łóżku w tymczasowym pokoju i wzięła głęboki wdech.

Nie było to zwyczajne wciągnięcie powietrza w celu dotlenienia krwi, ale oddech pełen ulgi i napięcia zarazem. Tak charakterystyczny dla osób znajdujących się na życiowym zakręcie. Było w nim coś mistycznego, jakaś stara zapomniana magia, która pozwalała uwierzyć, że od teraz zaczyna się zupełnie inne, lepsze życia, a dotychczasowe zmartwienia zostaną gdzieś w tyle. Magia ta, niczym przedziwne zaklęcie, rozświetliła jej twarz i nadała oczom blasku. Wstała na silnych nogach i chwytając w dłonie walizkę, zamknęła za sobą drzwi i ruszyła dziarsko, schodami w dół.

Jonathan natychmiast wyszedł jej na spotkanie, zabierając od niej bagaż i chwytając ją w ramiona. Uścisk wycisnął z niej całe powietrze, ale to irracjonalnie napełniło ją radością. Obejrzała przyjaciela z uwagą, rejestrując, iż zmężniał, nabrał masy, a jego brązowe oczy skrzą się wesołością.

-Urosłaś – zauważył uszczypliwie, na co Hermiona odpowiedziała pobłażliwym spojrzeniem. To był John – po prostu John.

-No cóż, więc dużo jedz, dbaj o siebie i pisz do nas często – poleciła Ginny, przytulając szatynkę. Harry posłał jej krzepiący uśmiech i polecił jej pisać częściej niż często.

Odjechała wraz z Johnem, odwracając się za przyjaciółmi i machając im z małym żalem i ogromnym, radosnym sercem. Teraz mogło być jedynie lepiej.

***

-Zgubiłem kobietę i dziecko! - wrzasnął Malfoy wpadając do biura Steva. Mężczyzna spojrzał na niego uważnie zza szkieł okularów.

-Jesteś pewien, że to nie klucze i portfel? - zapytał starając się ignorować negatywny nastrój swego gościa.

-Nie żartuj sobie ze mnie. Masz ją... Masz ich znaleźć – rozkazał głosem władczym i ostatecznym, niczym zapowiedź początku, końca. Zagłada – pomyślał Steve – może należy go zbadać?

-Dobrze. Uspokój się i opowiedz mi; co, jak i gdzie? - zapytał czując instynktownie, że to nie jest zwyczajne szaleństwo i ma coś z tym wspólnego ta dziewczyna o niezwykle dużych oczach.

O! TUTAJ można przeczytać ocenę mojego bloga, napisać na jej temat komentarz, zgadzacie się, nie zgadzacie no i wiecie :D