Rozdział 23

Troszeczkę mnie nie było, ale nie dajmy się zwariować :3

Nadrabiam oceny, w końcu jestem w ważnym życiowym momencie i nie schrzanię tego aż tak :D

Oglądał ktoś film "Rażony Piorunem" albo "Spirited Away, w krainie bogów"?

Podyskutowałabym chętnie o tym :D 

No to czytajcie robaczky...

Rozdział 23

Dni były straszliwie zwyczajne przez pozostałe kilka miesięcy. Nie działo się nic, co by go zaskoczyło. Co dzień z rana jeździł do Ministerstwa łajać się i wrzeszczeć na przemian. Wszystko, aby móc wyjechać z kraju. Jednak cały ten system biurokratów, zdawał się być ulepiony z zimnej skały, nie mając współczucia ani litości.

Od czasu jej wyjazdu, wszystko się zmieniło. Śnieg stopniał, ptaki rozpoczęły swoje codzienne trele, drzewa powiły zielone listki, a wiosna oddychała pełną piersią. Jego ogród był tak piękny, albo nawet piękniejszy, niż ten, który opisywał Hermionie zimą. Z bólem serca stwierdził, że świat pędzi dalej, a on zostaje w tyle. Zupełnie jakby był małym, zapłakanym chłopcem zgubionym w centrum miasta. Chociaż gdyby był chłopcem, pewnie jakiś dobry człowiek zlitowałby się nad nim i pomógł mu odnaleźć drogę. Tymczasem nikt nie widział w nim dobroci, ani potrzeby serca, nikt nie traktował poważnie jego uczucia. Nawet Steve na początku przypuszczał, iż jest to jedynie pretekstem, aby uciec i nigdy się nie pojawić.

Tak płynęły bezsensowne dni, a każdy był coraz cieplejszy i coraz to trudniejszy do zniesienia. Z żalem odkreślał dni, zrywał kartki kalendarza, tkwiąc w martwej pustce, czasem niszcząc jakiś przedmiot, demolując pokój. Każdego wieczora zasypiał z ciężkim sercem i wstawał bez energii, bez czucia i emocji. Aż pewnego dnia, monotonię przerwał list.

Draco ze zdziwieniem przeczytał jego treść, w konsternacji głaszcząc małą, czarną sówkę po łebku. Adresatem okazał się być John, który według jego mniemania, miał nadal uczyć w Hogwarcie. Tymczasem list mówił co innego.

Draco!

Piszę do Ciebie, bynajmniej nie dlatego, że Hermiona mnie o to prosiła, a tym co teraz robię, narażam się na Wieczny Gniew Kobiety. Jednakże, nie robiłbym tego, aby porozmawiać o wczorajszym meczu, a o czymś co zainteresuje Cię niewątpliwie.

Więc około godziny temu, Hermiona zaczęła rodzić.

Dobrze czytasz.

Już od kilku dni, była w szpitalu pod obserwacją magomedyków. Przypuszczano komplikacje i takie też nastąpiły. Jej stan jest ciężki, a jedyne co zrozumiałem z ich profesjonalnej paplaniny, to 'zagrożenie życia'. Mógłbym opisać to bardziej naukowymi terminami, ale wtedy nie pojąłbyś istoty tegoż listu. Tak więc przekazuję Ci tę wiadomość, jednocześnie nie mogąc powiedzieć nic więcej.

Naprawdę mam nadzieję, że oboje wyjdą z tego cało i przewiduję, iż żywisz podobne emocje. Gdyby jednak stało się najgorsze, to bądź pewny, że o tym również Cię poinformuję. Przez wzgląd na Hermionę, jej upór i na to, że jesteś nawet sympatycznym gościem.

Gdybym jednak się mylił, a Ty nie chciałbyś dostać już ani jednego listu dotyczącego jej zdrowia, zrozumiem i nie będę Cię więcej męczył.

Pozdrawiam

Jonathan

Draco ze wściekłością i dziwnym uciskiem na duszy, pogniótł list, a potem rozprostował go i odczytał jeszcze raz. Był taki sfrustrowany i przerażony. Jak to komplikacje? Jak poważne one są? Dlaczego nie może być tam z nią?

Na odwrocie listu, napisał jedynie dwa słowa do Johna.

Dorwę cię.

Zwijając wiadomość w rulon, oddał go sowie i już po chwili walił dłonią w drzwi gabinetu Steva. Odzekał kilka długich sekund, nim usłyszał przytłumiony, zmęczony głos.

-Draco ja naprawdę...

-Tym razem naprawdę muszę jechać. Merlinie, jeżeli nie zezwolisz mi na podróż, stanie się coś złego – rzekł z mocą i uporem w głosie.

-Więc słucham, co tym razem? - odparł Stevie, który ostatnimi czasy zdążył znielubić swego podopiecznego. Ten prześladował go, przesyłał różne wiadomości, używał tak wielu argumentów. Steve wierzył, że ten człowiek naprawdę kocha. Tylko zakochany mężczyzna może być tak denerwujący i niesforny.

-Hermiona rodzi – rzekł, a jego głos był ciężki i zdradzał napięcie. - Są poważne komplikacje, ona tam walczy o życie! - wyrwało mu się. Nie mógł powstrzymać buzujących emocji. Urzędnik spojrzał nań krytycznym wzrokiem, a gdy przekonał się o powadze sytuacji, w końcu podjął decyzję.

-Dobrze – odparł spokojnie i dobitnie.

-Nic nie rozumiesz! Przecież tu nie chodzi... Słucham? - Draco przerwał swą rozpoczynającą się triadę, nie wierząc swym uszom.

-Zaraz wypiszę odpowiedni wniosek, podpiszesz i zaniesiemy go osobiście do Szefa Departamentu. Dobrze? - nie wiedział dlaczego mu uległ. Może to przez nagromadzone wątpliwości ze wszystkich jego wizyt, może to błagalny ton i przedziwny błysk w oku, a może po prostu przypomniał sobie, jak bardzo chciał być gdy jego żona rodziła i jak bardzo dumny był, gdy po raz pierwszy trzymał w dłoniach maleńkie ciałko swojej ślicznej córeczki. Prawdopodobnie nigdy nie miał dowiedzieć się o przyczynach.

W ekspresowym tempie wypełnili druki, opatrzyli je licznymi podpisami i już spieszyli korytarzami Ministerstwa. Kilka pięter windą, dwa korytarze, trzecie drzwi na lewo. Duże, monstrualne, przerażające. To za nimi mieszkał smok.

Wkroczył tam zaraz za Stevem. Szef Departamentu, wyglądał na znudzonego, lecz gdy ujrzał młodego Malfoya, nad którym wyższość czuło całe ministerstwo, w oczach zapalił mu się złośliwy ogień. Draco wiedział, że będzie niełatwo.

-Dzień dobry, panie Milton, ja i mój podopieczny, pragniemy prosić pana, o wyrażenie zgody, na jednodniową podróż poza granice Wielkiej Brytanii – mówiąc to, Steve złożył przed urzędnikiem papiery. Mężczyzna jedynie rzucił okiem, a jego wargi wykrzywiły się w kpiącym uśmiechu oprawcy.

-Nie – wyrzekł bez zastanowienia. Krótko i jadowicie, jak wąż wymierzający ugryzienie. Draco wpadł w szał. Zaczął miotać przekleństwami w przeróżnych językach. Niemal rzucił się na starszego mężczyznę, jednak Stevie siłą wyprowadził go z biura, nim doszło do czynów.

-Uspokój się – rozkazał, jednak blondyn nadal czuł buzująca krew.

-On nic nie wie, gdybym mu wyjaśnił... On... - peszył się.

-Całą sytuacje opisałem na dołączonej kartce. Przeczytał ja, choć pobieżnie. Dobrze wiedział – przekonywał.

Malfoy poczuł się tak bezsilny, jak tylko może być bezsilna zapałka wobec trąby powietrznej, papierowa łódka przeciw powodzi, sucha trawa wobec pożaru. Czuł się zupełnie bez znaczenia. Ludzie ignorowali go, ludzie gardzili nim, ludzie traktowali go niczym insekta w nowym świecie. Bez pieniędzy, bez dziedzictwa, był tylko słabym człowiekiem, nie zasługującym na litość i pomoc. Jedynie Hermiona potrafiła spojrzeć na niego przychylnie. Jedynie ona widziała w nim człowieka. Tylko ona potrafiła rozkoszować się jego obecnością, upajać zapachem, delektować brzmieniem głosu. Tylko ona dostrzegała coś więcej, niż ktokolwiek inny. Ona patrzyła mu w duszę, w oczy, w serce. Ona go kochała. Tego był teraz pewien. Kochała go, gdy pozwalała się się dotykać, gdy rozmawiała z nim, mimo tylu „przeciw”, a on pogrywał sobie nią, niczym zwyczajną lalką. Już wiedział, że ona jest jest wszystkim i jedynym, co błyszczy w jego życiu, jak klejnot koronny, tak perła w ciemnej toni.

Gdy nie mając celu, zupełnie pomylony, włóczył się po obrzeżach Londynu, na jego drodze stanęła kobieta. Jego serce podskoczyło z radości, jednak po chwili zrozumiał, że to ktoś zupełnie inny. Ta była nieco wyższa, miała pociągłą twarz i blond włosy, a co najważniejsze – nie była jego Hermioną.

Dziennikarka patrzyła na niego z mieszaniną podekscytowania i szczęścia w oczach. To zapewne największa przygoda w jej początkującej karierze. Oni dzierżyła drgające z emocji pióro i notesik. Ukazała pełen komplet zębów, wraz z tylnymi, a kąciki jej ust prawie stykały się z linią brwi. Malfoy spojrzał na nią wrogo, po czym chciał cofnąć się i jak najszybciej znaleźć w samochodzie. Ta jednak okazała się szybsza i zastępując mu drogę, znów oślepiła bielą kłów.

-Czego pani chce? - warknął niemiło. Zaczynało siąpić, a on miał na sobie jedynie marynarkę.

-Czy to pan Malfoy? Draco Malfoy? - zapytała młoda kobieta, a jej kitek drgał na czubku głowy w takt wypowiadanych słów. Istne uosobienie niezrównoważenia i naiwności. To jednak oznaczać mogło łatwy dostęp i wpływ na treść każdego artykułu, spod jej pióra. Malfoy uniósł wysoko brwi układając w głowie szaleńczy, aczkolwiek ciekawy plan.

-Owszem, ale proponuję, abyśmy wstąpili do jakiegoś lokalu. Robi się zimno – rzekł spokojnie, nonszalancko z lisim uśmiechem na twarzy. Dziennikarka rozpromieniła się i ruszyła za nim, niczym radosny baranek na rzeź. Malfoy miał plan.